Σήμερα γίνεται στην Αθήνα για 9η χρονιά το "Φεστιβάλ Υπερηφάνειας", γνωστό και ως Pride, με πολύ περισσότερο κόσμο τα τελευταία χρόνια απ' ό,τι στην αρχή του αλλά και μέσα σε μία κοινωνία που συντηρητικοποιείται ολοταχώς. Μια κοινωνία όπου ο φόβος, η στέρηση βασικών αγαθών αλλά και της αξιοπρέπειας οδηγεί πολλούς και πολλές στην υποτίμηση των προβλημάτων των άλλων και στη μισαλλοδοξία.
Ωστόσο το Pride γίνεται όλα τα χρόνια υπό τον φόβο και την απειλή της φασιστικής, ρατσιστικής βίας, πολύ πριν αυτή γίνει ορατή στο σύνολο της κοινωνίας, καθώς τα σώματα των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν πεδία μάχης, όπου παλεύουν οι εξουσίες να ορίσουν τις επιθυμίες. Είναι όμως και πεδία μάχης, όπου το πιο ελεύθερο κομμάτι του εαυτού εξεγείρεται και αφανίζει, έστω στιγμιαία, τις «δυνάμεις καταστολής».
Πέρα από τα θεσμικά αιτήματα για στοιχειώδη εξίσωση των δικαιωμάτων των ατόμων διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, μου φαίνεται ότι και το Pride φέρνει στο προσκήνιο τη λαχτάρα. Τη λαχτάρα για τον έρωτα, την επιθυμία των σωμάτων, που είναι η ίδια, καυτή και επιτακτική, ανεξαρτήτως του φύλου του εραστή ή του ερωμένου, και που είναι, εν τέλει, από τις βασικές κινητήριες δυνάμεις στην κοινωνία και στη φύση.
Κι αυτή βρίσκεται σε συνέχεια με τη λαχτάρα για ασφάλεια, για αξιοπρέπεια, για τα γράμματα, για δημιουργικότητα, για ελευθερία, για δημοκρατία (που και στην πλατεία Ταξίμ ξεκινάει από τη λαχτάρα για ένα φιλί κι ένα κουτάκι μπύρα που μπορεί να πίνεται αγκαλιά στο πάρκο της πόλης). Οι άνθρωποι της Αριστεράς αναγνωρίζουν πως η λαχτάρα για όλα τα παραπάνω είναι συνέχεια των πιο βασικών αναγκών επιβίωσης: του ψωμιού, της στέγης, της υγείας.
Είναι σημαντικό, λοιπόν, όσοι και όσες δίνουμε κομμάτια, μικρά ή μεγάλα, της ζωής μας στους αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία και για μια πιο πλούσια ζωή, όσοι και όσες επιδιώκουμε ολοένα τη διεύρυνση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, τέλος όσοι και όσες έχουμε νιώσει ή έστω συλλάβει το πάθος, που μπορεί να μην είναι πάντα μέσα στις κοινωνικές νόρμες, να σκεφτούμε δύο λεπτά πριν αξιολογήσουμε ως δευτερεύοντα τα ζητήματα φύλου, τα ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, τα ζητήματα της σεξουαλικότητας εν γένει.
Καταλαβαίνω, βέβαια, πως κάτι τέτοια έλεγε και ο Γαλλικός Μάης αλλά τον πήρε ο καπιταλισμός και τον έκανε κατανάλωση, ποσότητα, εμμονή, καταπίεση, εμπόρευμα. Μα τώρα που όλα παίζονται, που ή θα ζήσουμε ζωές μαγικές ή θα αφεθούμε στον φασισμό και τη φτώχεια, να μην ξεχάσουμε μαζί με όλα τα άλλα να πάρουμε πίσω και τον έρωτα, τον ερωτισμό και τη σεξουαλικότητα. Να κερδίσουμε εκείνα που είναι στον αντίποδα του καπιταλισμού και της κατανάλωσης και να τα κερδίσουμε επιτέλους για όλες και για όλους, χωρίς διακρίσεις.

Πηγή: Avgi.gr