Για την Θρησκεία

«O Ιησούς σηκώθηκε, ένιωσε μια άπειρη δύναμη να ξυπνά στο πνεύμα του, εκείνη την ώρα ήταν ικανός να κάνει τα πάντα, να διώξει το θάνατο από εκείνο το κορμί, να κάνει να επιστρέψει σ’ αυτό η ύπαρξη και το είναι του ακέραια, ο λόγος, η κίνηση, το γέλιο και το δάκρυ ακόμη, όχι όμως κι ο πόνος, μπορούσε να πει, Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, όποιος σε μένα πιστεύει, ακόμη και νεκρός, θα ζήσει, και θα ρωτούσε τη Μάρθα. Εσύ το πιστεύεις αυτό, και εκείνη θα απαντούσε, Ναι, πιστεύω ότι είσαι ο γιος του Θεού που θα ερχόταν στον κόσμο, κι έτσι, αφού βρίσκονται όλα τα χρειώδη διαθέσιμα και παρατεταγμένα, η δύναμη και η δυνατότητα, η θέληση να τις χρησιμοποιήσει, το μόνο που λείπει είναι ο Ιησούς , κοιτάζοντας το εγκαταλειμμένο από την ψυχή του σώμα, απλώνοντάς του τα χέρια, δείχνοντάς του το δρόμο της επιστροφής, να πει, Λάζαρε, σήκω, κι ο Λάζαρος να σηκωθεί, γιατί ο Θεός το θέλησε, ακριβώς όμως εκείνη τη στιγμή, την πραγματικά τελευταία και έσχατη, η Μαρία η Μαγδαληνή βάζει το χέρι της πάνω στον ώμο του Ιησού και του λέει. Κανείς δεν έχει αμαρτήσει τόσο στη ζωή του που ν’ αξίζει να πεθάνει δυο φορές, και τότε ο Ιησούς άφησε τα χέρια του να πέσουν και βγήκε έξω να κλάψει».

(Ζοζέ Σαραμάγκου , «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», εκδόσεις «Καστανιώτη»).

Νούμερα (5)

Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, λένε. Έχουμε υψηλούς μισθούς, λένε. Αυτό φταίει, λένε. Kαι αυτό το λένε από την Ιαπωνία μέχρι τις Η.Π.Α και από την Ε.Ε μέχρι την Αφρική.

Σύμφωνα όμως με το Bureau of Labour Statistics σε όλον τον κόσμο, η παραγωγικότητα εργασίας αυξάνεται, αλλά το κόστος εργασίας βαίνει μειούμενο σε σχέση με τη παραγωγικότητα της εργασίας τους. Δηλαδή οι εργάτες έχουν το ίδιο εισόδημα για διπλή δουλειά!!

Όπως θα έλεγε ο Μαρξ -αυτός που τον κατέρριψαν ογκόλιθοι της παγκόσμιας σκέψης σαν τον Τζήμερο και την Παπαγγελή- αυξάνεται η υπεραξία, ενώ το μεταβλητό κεφάλαιο(μισθοί) βαίνει μειούμενο σε σχέση με αυτήν. Αφού λέει η υπεραξία προς το μεταβλητό κεφάλαιο εκφράζει το ποσοστό εκμετάλλευσης, τι μας λέει το Bureau of Labour Statistics; Mα ότι μέσα στην κρίση αυξήθηκε η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τα αφεντικά. Σιγά τα νέα… Ναι, αλλά σα να επιβεβαιώνεται ο Μαρξ…

Όταν ο Λένιν έγινε σέξι, ο Στάλιν κάπνισε ηλεκτρονικό τσιγάρο και ο Μαρξ φόρεσε τζιν

Ανατρεπτικές οι αφίσες του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου, καθώς παρουσιάζουν τους ιστορικούς ηγέτες σε ρόλο «άκρως καταναλωτικό».

Ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου του Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα εμπνεύστηκε τον πιο ανατρεπτικό τρόπο, προκειμένου να προσελκύσει νεότερους ψηφοφόρους. Το κόμμα αποφάσισε να δημιουργήσει αφίσες με τις ηγετικές μορφές του Κομμουνισμού σε ρόλους πραγματικά αναπάντεχους.

Μάθαμε το χρέος και ξεχάσαμε τον Μαρξ

Όσο κι αν φαίνεται αυτή τη στιγμή δύσκολη δεδομένων των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, δεν είναι καθόλου απίθανη βραχύμεσοπρόθεσμα μια νέα αναζήτηση του λαού για εναλλακτική, προοδευτική πρόταση εξουσίας.

Τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση από τη μια και η συνενοχή της αντιπολίτευσης από την άλλη, που τρέμει τους τυχοδιωκτισμούς Τσίπρα μην τυχόν και αναγκαστεί να εκστομίσει το “ναι σε όλα” πριν τις εκλογές, δημιουργούν ένα πραγματικό πολιτικό κενό εκπροσώπησης του διευρυνόμενου κοινωνικού μπλοκ των θυμάτων της κρίσης, το οποίο δεν καλύπτεται από μια αλλαγή φρουράς στο όνομα μιας υποτιθέμενης καλύτερης διαχειριστικής επάρκειας, της αυτής πολιτικής.

Ο κατά Χάουαρντ Φαστ Σπάρτακος και η κατά Μαρξ κατάργηση της δουλείας

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «Σπάρτακος» του Φαστ είναι δημοφιλέστερος από το «Σπάρτακο» του Καίστλερ. Και μόνο το γεγονός ότι πάνω στο βιβλίο του Φαστ βασίστηκε το σενάριο της τεράστιας χολιγουντιανής επιτυχίας με τον Κερκ Ντάγκλας τα λέει όλα. Γιατί ο Φαστ ξέρει να χειρίζεται όλες τις κλασικές συνταγές της εμπορευματοποίησης αποδίδοντας το πορτρέτο του απόλυτου ήρωα που δεν διστάζει ποτέ, δεν φοβάται ποτέ και δεν υποχωρεί ποτέ, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη σωστή επιλογή, που δεν είναι άλλη από την εφαρμογή της δικαιοσύνης. Ο αυστηρά μονογαμικός έρωτάς του με τη Βαρίνια και οι ρομαντικές στιγμές που θέλουν τον Σπάρτακο να ξαπλώνει στα πόδια της πιάνοντάς της το χέρι και να αναλογίζεται το πανανθρώπινο όραμα της ελευθερίας είναι η επική διάσταση της επανάστασης που πρώτα απ’ όλα διασφαλίζει την ηθική της υπεροχή. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη απόσταση του επαναστατημένου Σπάρτακου από το σαθρό ρωμαϊκό καθεστώς που αποπνέει τη νοσηρότερη ανηθικότητα. Γιατί ο Φαστ ξεκινά την ιστορία αντίστροφα παρουσιάζοντας τους σταυρωμένους στην Απία Οδό που σαπίζουν και κατατρώγονται από τα έντομα και τα πουλιά κι αναδύουν τη φρικαλέα οσμή της πτωμαΐνης. Το αποκρουστικό θέαμα της απάνθρωπης διαπόμπευσης δεν είναι παρά η επιβολή της πιο αδίστακτης εξουσίας, που αδυνατεί να σεβαστεί οτιδήποτε.