Οι άνθρωποι αποφάσισαν από πολύ νωρίς να συμβιώνουν σε Κομμούνες και στη συνέχεια σε κοινωνίες για να μετριάσουν τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους και να αντιμετωπίσουν τις αντίξοες συνθήκες της ζωής τους. Γι’ αυτό ένωσαν τη λογικής τους, τις δυνάμεις της φαντασίας και του σώματός τους, τη νοημοσύνη, την εξυπνάδα, τις γνώσεις τις ικανότητες και τις δεξιότητές τους, δηλαδή ένωσαν την ανθρωποσύνη τους[1], με το συνειδητό στόχο τόσο της διασφάλισης της επιβίωσή τους, όσο και την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρθηκαν και οι κοινωνίες, ως ανθρώπινα δημιουργήματα, και συμπτύχθηκαν σε κράτη και τα κράτη σε Ενώσεις κρατών με το συγκεκριμένο στόχο, οι λαοί να ζήσουν σε συνθήκες ευημερίας και ειρηνικής συνεργασίας στα πλαίσια ενός δημιουργικού ουμανιστικού πολιτισμού.
