Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Πριν 20 μέρες κατατέθηκε στη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2022, του οποίου η ψήφιση πρόκειται να λάβει χώρα στις 18 του Δεκέμβρη. Από τότε ο πρωθυπουργός και ολόκληρο το κυβερνητικό σχήμα κομπάζουν για την τεράστια μακροοικονομική επιτυχία τους, γνωρίζοντας πως αφενός έχουν (προ)εξασφαλίσει τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών που τους διατηρούν στον κυβερνητικό θώκο και αφετέρου πως υπάρχει μία μεγάλη μερίδα του λαού που στο άκουσμα και μόνο της λέξης “ανάπτυξη” θα ικανοποιηθεί τόσο, ώστε ο αντίλαλός της να καμπανίζει στα αυτιά του ακόμη και την ώρα της κάλπης, η οποία ολοένα και πλησιάζει.

Το πείραμα του βάτραχου...

"Στο δίδαγμα του Olivier Cler, ο βάτραχος στην κατσαρόλα συνήθιζε σιγά σιγά την υψηλή θερμοκρασία του νερού. Ο βάτραχος ξόδεψε ενέργεια για να προσαρμόσει το σώμα του και έπεισε τον εαυτό του ότι δεν πρέπει να αντιδράσει.

Δεν του άρεσε αλλά ήταν οk.

Aegean: 120 εκατομμύρια θα πληρώσει ο λαός για να μην… «κοπούν» τα «φτερά» των μετόχων

Λεφτά… υπάρχουν! Όχι όμως για ΜΕΘ. Ούτε για προσλήψεις νοσηλευτών και γιατρών. Ούτε για ουσιαστική στήριξη εργαζομένων και οικογενειών που πλήτονται από την ανεργία και τη φτώχεια μέσα στην υγειονομική κρίση.

Λεφτά… υπάρχουν! Ναι, για εταιρείες όπως η Aegean! Ο… «εθνικός αερομεταφορέας» όπως προκλητικά τον αποκαλούν οι κυβερνώντες δίνοντας τον τίτλο του «εθνικού» σε μια ιδιωτική εταιρεία μετόχων θα επιδοτηθεί για μια ακόμα φορά από το κράτος. Πόσα θα λάβει; 120 εκατομμύρια ευρώ!

«Σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, με βάση τον κατά το δυνατόν δίκαιο επιμερισμό των βαρών μεταξύ Κράτους και ιδιωτών μετόχων, προχωρά η Κυβέρνηση, δρομολογώντας την στήριξη της εταιρείας Aegean, του μεγαλύτερου αερομεταφορέα της χώρας μας που πλήττεται εξαιτίας των συνεπειών της πανδημίας στην κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα και ειδικότερα τις μετακινήσεις και τον τουρισμό», ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας.

Το στριπτίζ του... Αυγούστου

Ο Αύγουστος είναι παράξενος. Μοιάζει με λαχταριστό μήλο. Ομως κάποιες φορές, καθώς το μαχαίρι βουλιάζει στην τρυφερή σάρκα του και το στόμα πλημμυρίζει από το υγρό της προσμονής, ανακαλύπτεις ότι κάτω από τη φλούδα τα σκουλήκια έχουν χτίσει την αποικία τους. Ηταν Αύγουστος όταν κατέρρευσε το μικρασιατικό μέτωπο. Ηταν Αύγουστος όταν το πληγωμένο «Ελλη» αναπαύτηκε στα νερά της Τήνου, θύμα του φασισμού.

Ηταν Αύγουστος όταν έκλεισε το βιβλίο και οι Ελληνες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα: των νικητών και των ηττημένων. Οι ελληνικές ηγεσίες προσπάθησαν να τον εξωραΐσουν με το άρωμα της ξεγνοιασιάς και τη γεύση του αλατιού της θάλασσας. Του κρέμασαν την ταμπέλα «Μπάνια του Λαού» και τον περιέφεραν ως μοντέλο ξεγνοιασιάς.

Χυλόπιτα στους αιθέρες από αιθέρια ύπαρξη

Η θέση του έλαχε να ’ναι στην προτελευταία συστοιχία, στο παράθυρο. Τζάααμι! 32F. Γουστάριζε γαλαρία απ’ το Γυμνάσιο· να καβατζώνεται στα τελευταία θρανία. Χούι που δεν τον εγκατέλειψε ούτε στα δεύτερα -άντα, στα οποία σκουντουφλούσε επί συναπτά, δίσεκτα έτη. Καμουφλάρονταν, βέβαια, κάπως, απ’ το ευθυτενές παράστημα και τα μαύρα κατσαρά του μαλλιά, προδιδόταν, εν τούτοις, από την πλαδαρότητα της σαρκός και τις διπλές σειρές ρυτίδων που διαπερνούσαν το πρόσωπο, σαν χορδές ξεκούρδιστου μπουζουκιού. Διέσχισε μετ’ εμποδίων τον διάδρομο απ’ την μπροστινή πόρτα του Μπόινγκ ώς την προσφιλή πίσω πλευρά. Βρήκε θρονιασμένο στο κάθισμά του τριαντάρη μουσάτο, ολίγον χλεχλέ, ο οποίος έσπευσε να σηκωθεί προτού του ζητηθεί, προβάλλοντας κουτοπόνηρες δικαιολογίες ότι μπέρδεψε δήθεν τα νούμερα και, αφού συμβουλεύτηκε νευρικά τα κιτάπια του, έκατσε τελικά σαν τον ψόφιο κοριό στο 32D.

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι

Στις στιγμές της αμηχανίας. Όταν η γλώσσα δυσκολεύεται ν’ αλέσει τις λέξεις, η λύση είναι η λογοτεχνία. Ο Παλαμάς έκοψε με τους στίχους του τον δικό μου κόμπο. Και πάλι ο λαός στο επίκεντρο. Η τηλεοπτική οθόνη γινόταν ψαλτήρι δοξαστικού για τη σοφία του. Που διάλεξε σωστά στις ευρωεκλογές. Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα, είναι του εκδικητή το γιαταγάνι. Συμπληρώνει ο Παλαμάς στα «Σατιρικά Γυμνάσματα».

Κάθε φορά τα ίδια. Για τους νικητές ο λαός είναι το ξίφος που αποκαθιστά την τάξη. Και τότε είναι τροπαιοφόρος. Του φοράνε οι νικητές την πανοπλία του Αη Γιώργη, τον βάζουν σ’ ένα άσπρο άλογο και τον αναγορεύουν διώκτη όσων επιβουλεύονται την τάξη και την κανονικότητα.

Μήπως φταίει και ο λαός;

Δυστυχώς, η άνοδος της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς αποτελεί γεγονός. Αν κρίνουμε από τις εκλογικές αναμετρήσεις και τις δημοσκοπήσεις σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, θα καταλήξουμε στο ανησυχητικό συμπέρασμα ότι η Ακροδεξιά προελαύνει απειλητική και ακάθεκτη μέσα σε μια ατμόσφαιρα απογοήτευσης, αμηχανίας, παραίτησης και τυφλής οργής, με την ευθύνη να βαρύνει την απάτριδα ελίτ της παγκοσμιοποίησης.

Ας πούμε ότι η διάγνωση ευσταθεί. Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα το οποίο δεν τίθεται, επειδή το εξαλείφει η αυτόματη και λανθασμένη τάση να θεωρούμε πως ο κύριος ένοχος είναι και ο μοναδικός. Κοντολογίς, όταν βρούμε κάποιον που φταίει, σταματάμε να ψάχνουμε. Αν όμως ανατρέξουμε σε κάποιες ανάλογες περιπτώσεις, προσωπικού χαρακτήρα και σαφέστατα πιο απλές, όπως π.χ. μια συνήθη διένεξη, τις περισσότερες φορές θα παραδεχθούμε μερικά μικρότερα δικά μας λάθη, που σίγουρα δεν απαλλάσσουν τον ένοχο, αλλά μας δίνουν μια πιο σύνθετη και ακριβέστερη εικόνα.

Εμείς «τα παιδιά του κενού»

Τα καφενεία αναστατώνονται από πολιτικές συζητήσεις. Σε αυτό συμβάλλουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι που με τις καθημερινές βόλτες στις γειτονιές ανάβουν τα αίματα. Ευγενικοί (συνήθως) μαζί τους οι πολίτες, μα μόλις στρίψουν τη γωνία, οι παρέες αρχίζουν ανεμπόδιστα τον παθιασμένο σχολιασμό.

Στις αναλύσεις τους παρατηρώ ένα αδιέξοδο που εκφράζεται με στερεότυπα. Σχεδόν όλοι συμφωνούν πως η δημοκρατία νοσεί. Μοιάζει θαύμα να βρεθεί ένα «πολιτικό χέρι» που θα τη γιατρέψει. Σκεφτόμουν το γαϊδουράκι του Μπουριντάν που αναφέρει ο Ρ. Γκλικσμάν στο βιβλίο του «Τα παιδιά του κενού» (Πόλις): «Στο μέλλον, θα πρέπει, άραγε, να επιλέγουμε ανάμεσα στην άρνηση της δημοκρατίας από τις φιλελεύθερες ελίτ και στο φιλελευθεροκτόνο πνεύμα των λαϊκιστών; Ανίκανοι να επιλέξουμε μεταξύ δύο κακών, θα καταλήξουμε άραγε σαν τον όνο του Μπουριντάν που, μη μπορώντας να αποφασίσει αν πρέπει πρώτα να φάει ή να πιει, πέθανε από πείνα και δίψα; Ή μήπως θα πρέπει να προτείνουμε έναν άλλο δρόμο;»

Λαός καρναβάλι

Λέει μερικά πολύ ωραία πράγματα ο Μιχαήλ Μπαχτίν στο θαυμάσιο βιβλίο του «Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του» [Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης] για τη λαϊκότητα και την ελευθερία του καρναβαλιού κατά τον Μεσαίωνα, που τα προλάβαμε πολλοί από μας στα χωριά μας -και άλλους τους έχουν ενθαρρύνει να δουν «αλλιώς» τη ζωή και άλλους τους έχουν αφήσει αδιάφορους. Εδώ μας ενδιαφέρουν οι πρώτοι.

Οι απλοί παπάδες και ο λαός

Ο απλός παπάς από την Κρήτη μέχρι τον Εβρο, από τα Επτάνησα μέχρι και τα Δωδεκάνησα θα ξεσηκωθεί και θα ταυτιστεί με τον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος όχι μόνο για τα εφημεριακά δίκαια αλλά και για τη διατήρηση της ελληνοορθοδόξου παραδόσεως. Ετσι νομίζει ο Σύνδεσμος Κληρικών -και το τονίζει.

Καλεί προς τούτο τον ελληνικό λαό, «ο οποίος ζει μαύρες μέρες με ανέχεια και αγωνιά για το μέλλον, να στηρίξει τους κληρικούς και την Εκκλησία της πατρίδας μας». Δεν έχω δει παπάδες να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις άλλων κοινωνικών στρωμάτων, να δηλώνουν έμπρακτα την υποστήριξή τους στις πάσχουσες ομάδες όταν αυτές διεκδικούν τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους ή κάποια βελτίωση των συνθηκών επιβίωσής τους. Θα ξεχώριζαν δε με τα ράσα και το όλο παρουσιαστικό τους -και δεν ενδιαφέρει εδώ τυχόν μεροληψία στα κριτήρια της αισθητικής της κοινωνίας. Άτιμα μικροσυμφέροντα...

Οι νέοι Αμερικανοί αρχίζουν να ερωτεύονται την «απαγορευμένη» λέξη από «S»

Ο Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται στην εξουσία των ΗΠΑ και αυτό σίγουρα κάτι λέει τα «πιστεύω» μιας μεγάλης μερίδας της αμερικανικής κοινωνίας, ενώ τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του είναι πλέον αντιληπτά, εντός και εκτός των ΗΠΑ. Στον αντίποδα, σχεδόν ένα χρόνο μετά τις εκλογές, η Χίλαρι Κλίντον αναζητάει ακόμη τους «υπεύθυνους» της ήττας της, αδυνατώντας να αντιληφθεί τις δικές της ευθύνες και κατηγορώντας μεταξύ άλλων και τον Μπέρνι Σάντερς, τον πολιτικό, με τον οποίο «κονταροχτυπήθηκαν» για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Ο Σάντερς απορρίπτει κατηγορηματικά αυτούς τους ισχυρισμούς, όμως αναμφισβήτητα ο γερουσιαστής του Βερμόντ έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για κάτι άλλο: Είναι ο πολιτικός που οδήγησε πολλούς νέους αμερικανούς να λένε πλέον περήφανα την άλλοτε «απαγορευμένη» - στην αμερική - λέξη που αρχίζει από «S»: Τον Σοσιαλισμό.

24 Ιούλη 1974: Ενας συμβιβασμός υπό το φόβο του λαού

Τα ξημερώματα της 24ης Ιούλη του 1974, μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις μεταξύ των εκπροσώπων της καταρρέουσας χούντας και του αστικού πολιτικού κόσμου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίζεται πρωθυπουργός. Ετσι ανοίγει το κεφάλαιο: «Μεταπολίτευση».

Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι η πολιτική αλλαγή, που συντελέστηκε εκείνη τη μέρα, ήταν το προϊόν ενός συμβιβασμού. Η σωστή εκτίμηση για το χαρακτήρα αυτού του συμβιβασμού, όπως και των δυνάμεων που πήραν μέρος σ' αυτόν, ήταν πολύτιμο εργαλείο για την ανάλυση των νέων συνθηκών που προέκυπταν και των νέων καθηκόντων για το μαζικό λαϊκό κίνημα στη νέα κατάσταση.

Φτου και απ΄ την αρχή

Μια φορά κι έναν καιρό, πολλά-πολλά χρόνια πίσω, σ’ έναν τόπο μάλλον κοντινό, «βασίλευε» Λαός καλός. Κι οι «αρχόντοι», να τους πει κανείς έτσι για να συνεννοηθούμε, σύμφωνα με όσα ίσχυαν «εξ’ απ’ ανέκαθεν», δεν είχαν καμιά αρμοδιότητα για ζητήματα που θα μπορούσαν να θίξουν τα καθιερωμένα και αναγνωρισμένα προνόμια του τόπου και των ανθρώπων του.

Για τούτα μάλιστα τα ζητήματα, μόνος αρμόδιος ήταν ο ίδιος ο Λαός, προς τον οποίο οι «αρχόντοι» όφειλαν να αναφέρονται σε κάθε τέτοια περίπτωση  και να ενεργούν σύμφωνα με την έγκριση του. Κάθε μονομερής πράξη των «αρχόντων», όχι μόνο ήταν εντελώς άκυρη, αλλά  οι υπεύθυνοι παύονταν αμέσως και στη θέση τους εκλέγονταν άλλοι, σύμφωνα με τα καθιερωμένα, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου κι αν ήταν. 

Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών: Οι μαθητευόμενοι μάγοι ολοκληρώνουν το έργο τους

Μια ακόμη τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση βρίσκεται επί θύραις, τη φορά αυτή ως μέρος του τρίτου Μνημονίου και υπό την πολιτική αιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύς λόγος γίνεται για την "τελική" πράξη του τραπεζικού δράματος που θα ανοίξει επιτέλους το δρόμο της ανάπτυξης. Τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ διαφορετικά. 

Η νέα ανακεφαλαιοποίηση θα παγιοποιήσει την προβληματική κατάσταση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο παραμένει ο μέγας ασθενής της ελληνικής οικονομίας. Τα δύο πρώτα Μνημόνια άλλαξαν τα τραπεζικά πράγματα επί τα χείρω και φυσικά με σημαντικό δανειακό κόστος για τον ελληνικό λαό. Το τρίτο θα αποτελειώσει την καταστροφή.

Φουντώνει η οργή κατά της Εκκλησίας

Μετά την παραίτηση του Ρουμάνου πρωθυπουργού Βίκτορ Πόντα και της κυβέρνησης του στην σκιά σκανδάλων διαφθοράς και μετά την τραγωδία με τους 30 και πλέον νεκρούς σε νυκτερινό κέντρο, χιλιάδες έστρεψαν τον θυμό τους μαζικά κατά της ισχυρής και πάμπλουτης Εκκλησίας της χώρας τους.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια με την Εκκλησία βρίσκεται σε επίπεδο ρεκόρ μετά την αποτυχία της να αντιδράσει στο σοκ και το πένθος της κοινωνίας για τα νεαρά θύματα της φωτιάς. Και οι πιέσεις αυξάνονται για την αναθεώρηση των προνομίων που διαθέτει. 

Η νίκη του Τσίπρα και η ήττα της αριστεράς

Δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αφού ανανέωσε την εντολή που είχε λάβει τον περασμένο Ιανουάριο, ετοιμάζεται να κυβερνήσει. 

Αυτή τη φορά σκοπεύει να το κάνει λένε τα στελέχη της, καθώς το προηγούμενο επτάμηνο ισχυρίζονται ότι τους εμπόδιζε η διαπραγμάτευση και η απειρία τους,  την οποία ως ένα βαθμό παραδέχονται. Σκοπεύουν μάλιστα να κυβερνήσουν για μια ολόκληρη τετραετία όπως είναι το κανονικό, το οποίο όμως οι Έλληνες έχουν ξεχάσει τα τελευταία πέντε χρόνια, αφού  το μνημόνιο κατάπινε κάθε νέα κυβέρνηση πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη θητεία της.

Θα καταφέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πετύχει τον στόχο της τετραετίας; Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα εμπόδιο για αυτό. Διαθέτει άνετη πλειοψηφία και δεν μεσολαβούν άλλες εκλογές μέχρι τη λήξη της θητείας της. Δεν έχει δηλαδή μπροστά της κάποιο σκόπελο, όπως είχε ο Αντώνης Σαμαράς με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Οχι μόνο διατήρηση του ΕΝΦΙΑ αλλά και κατάργηση προστασίας των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα πλαίσια υλοποίησης του τρίτου μνημονίου όχι μόνο απεμπολεί προηγούμενες διακηρύξεις της εφαρμόζοντας μέτρα προηγούμενων Κυβερνήσεων που είχε καταγγείλει και είχε δεσμευτεί ότι θα καταργήσει, αλλά τα τροποποιεί προς το χειρότερο προσθέτοντας νέα βάρη στον Ελληνικό λαό.

Ο σάκος και τα απίδια

Έχουμε λοιπόν καινούργια κυβέρνηση, ορκισμένη. Ορκισμένη να εφαρμόσει το τρίτο και φρικαλέο (κατά το Spiegel) Μνημόνιο!

Αυτός ο λαός ο μικρός και μέγας, ο αχρείος και ήρωας

Επειδή η νέα Βουλή είναι κατά 90% μνημονιακή και κατά το υπόλοιπο 6% ναζιστική. Επειδή μπήκε στη Βουλή ο Λεβέντης και όχι ο Γλέζος. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε περίπου όσο πήρε τον Γενάρη. Επειδή η ΝΔ πήρε περισσότερο από όσο πήρε το Γενάρη. Επειδή η Αριστερά καταποντίστηκε ή έμεινε στάσιμη μετά από ένα ακόμη μνημόνιο. Επειδή η υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου καμιά φθορά δεν προκάλεσε στους υποστηρικτές του. Επειδή, επειδή, επειδή…

Τότε ο κόσμος είναι μεγάλος μαλάκας.

Ακολουθώντας την προτροπή του Γκράουτσο Μαρξ «αυτές είναι οι αρχές μου και αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες», μήπως να εκλέξουμε έναν άλλο λαό;

Αμαλάχει…

Και με τον Διάβολο κάνεις συμφωνία (αν έχεις κάνει συμμαχία με τον Θεό). Ο κ. Τσίπρας διαπραγματεύθηκε με τον Διάβολο (Βερολινοβρυξελλών) σε συμμαχία με τον λαό. Εκών άκων (διότι ήταν απαρασκεύαστος, διότι δεν επέσεισε -επειδή δεν διέθετε- plan B’, διότι εξέλαβε τα θηρία ως Ουρσουλίνες), ο κ. Τσίπρας απέστη της συμμαχίας με τον λαό και προσεχώρησε στη συμφωνία με τον Διάβολο.