Ηρθε ο δήμαρχος στο χωριό, βόλτες από εκεί κι από εδώ

Ο αθάνατος «Γκόρτσος» ζει και βασιλεύει, ρίχνεται στη μάχη του σταυρού, με το «κυνήγι της γριάς», drones, περιοδείες και ταξίματα ● Πεσκέσια μικρά και ρουσφέτια μεγάλα γίνονται δόλωμα για την άγρα ψήφων, παλιές υποχρεώσεις αναβιώνουν, μεγάλες υποσχέσεις για έργα και μικρές υποσχέσεις για μετακινήσεις κάδων μακριά από την αυλή του ψηφοφόρου μοιράζονται αφειδώς προς πάσα κατεύθυνση ● Ο προεκλογικός μπαξές έχει από όλα. Σοβαρά προγράμματα και γονατογραφήματα, αιρετούς που άλλαξαν επί της ουσίας τον τόπο τους κι άλλους που έκαναν μονάχα έργα βιτρίνας, επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά και ανθρώπους που αγωνιούν κι αγωνίζονται ενάντια στην ερήμωση και τη φτωχοποίηση, τη γυναίκα του Γιώργη που μπήκε για να πιάσει το ψηφοδέλτιο την ποσόστωση ενώ κάνει τα κουμάντα ο σύζυγος και γυναίκες που δίνουν πραγματική μάχη αντιπαλεύοντας τα χίλια μύρια στερεότυπα, Χατζηαβάτες και ενεργούς πολίτες.

Το ποδόσφαιρο, οι πολιτικοί, οι ολιγάρχες και η Greek Mafia

Διαχρονικά η Πολιτεία δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει αυτές τις συμμορίες, διότι αποτελούν εργαλεία επίλυσης διαφορών μεταξύ των ολιγαρχών ιδιοκτητών των ομάδων
«Εδώ μιλάμε για εισβολή και κατάλυση της Πολιτείας. Δηλαδή άνθρωποι οργανωμένοι, διακόσιοι, δεν ξέρω πόσοι, μπαίνουν μέσα στη χώρα, διασχίζουν τη χώρα, μπαίνουν μέσα στον Ηλεκτρικό, πάνε οργανωμένα και χτυπάνε με μαχαίρια και με καπνογόνα και με άλλους τρόπους πολίτες, ανθρώπους που ανήκουν σε άλλη ομάδα. Αυτό είναι κατάλυση της Πολιτείας με μια εισβολή μέσα στους θεσμούς και στις υπηρεσίες, από την αστυνομία μέχρι το κράτος. Άρα εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με οπαδική βία και κακώς χρησιμοποιείται ο όρος» ανέφερε, σε συνέντευξή του στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, ο καθηγητής Εγκληματολογίας και πρώην υπουργός Γιάννης Πανούσης, με αφορμή όσα έγιναν τη Δευτερα έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Εκλογές στη Ροδόπη

Η Ροδόπη είναι μακριά από την Αθήνα.
Οσο μακριά μπορεί να είναι κάτι στην Ελλάδα.
Κι όμως, η απόσταση είναι αισθητή.
Το καταλαβαίνεις αυτό πριν καν ξεκινήσεις. Οι επιβάτες στο ΚΤΕΛ για Κομοτηνή δεν μοιάζουν με τους επιβάτες για Καλαμάτα, ούτε με τους επιβάτες για Βόλο· ούτε καν με τους επιβάτες για Θεσσαλονίκη. Είναι επιβάτες προετοιμασμένοι για ένα μεγάλο ταξίδι.
Ή μάλλον έτσι έμοιαζα εγώ.

Κατώτατος

Ακούστηκε πολύ αυτές τις μέρες ο «κατώτατος». Σε μια εποχή, σε μια κοινωνία, που σε καθορίζουν τα χρήματα που παίρνεις, ο «κατώτατος» είναι κάτι παραπάνω από ένα επίθετο. Είναι η υπενθύμιση ότι δεν τα έχεις καταφέρει, ότι ανήκεις στην ομάδα εκείνων που δουλεύουν σκληρά και αμείβονται με λίγα. Συνήθως σε θυμούνται κοντά στις εκλογές και ας μη θέλουν να το παραδεχτούν. Γιατί αυτό που μπορούν στην πραγματικότητα όλοι οι «κατώτατοι» μαζεμένοι να κάνουν είναι να καθορίσουν, να ανατρέψουν, να αλλάξουν το εκλογικό αποτέλεσμα και τις απατηλές δημοσκοπήσεις μιας προεκλογικής εκστρατείας.

Κωλοτούμπα

Η λέξη περιγράφει την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών.
«Εχω δεχθεί εισηγήσεις για αλλαγή εκλογικού νόμου, αλλά δεν είμαι κωλοτούμπας. Δεν θα αλλάξουν οι κανόνες λίγους μήνες πριν τις εκλογές», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός, επαναφέροντας στο προσκήνιο μια λέξη που περιγράφει την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών, καθώς ελάχιστα είναι εκείνα τα δημόσια πρόσωπα, ανεξαρτήτως πολιτικού προσήμου, που δεν έκαναν κωλοτούμπες στη σταδιοδρομία τους. Κάποιοι, όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Νίκος Μπίστης, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ή ο Βασίλης Οικονόμου άφησαν εποχή, ανήγαγαν την κωλοτούμπα σε τέχνη.

ΝΔ: Επιχείρηση συσπείρωσης μέσω... Ρωσίας

Με αφορμή τις αποκαλύψεις για κρυφές χρηματοδοτήσεις της Ρωσίας σε πολιτικούς και κόμματα της Ευρώπης, η ΝΔ συνεχίζει να δημιουργεί κλίμα… “συνωμοσίας” κατά της κυβέρνησης.
Από την πρώτη δήλωση του για το θέμα των υποκλοπών ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε αφήσει αιχμές για “σκοτεινές δυνάμεις εκτός Ελλάδας που απεργάζονται σχέδια αποσταθεροποίησης της χώρας”.

Σκάνδαλο

Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, «σκάνδαλο» είναι κάθε πράξη, γεγονός, κατάσταση κ.λπ. που αντιβαίνει στις καθιερωμένες αντιλήψεις περί ηθικής, θίγει το κοινό αίσθημα ή τις ηθικές αρχές (κάποιου) προκαλώντας δυσφορία και αγανάκτηση.

Νεοφιλελευθερισμός... Uber Alles

Τα στοιχεία που αποκάλυψε ο Guardian για "ειδικές σχέσεις" της Uber με πολιτικούς ανα τον κόσμο από το 2014, προκαλούν συνειρμούς για την Ελλάδα και την Νέα Δημοκρατία. Προβληματίζουν οι δηλώσεις στήριξης που έκαναν -τότε- ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά και στελέχη που βρίσκονται σήμερα σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις.

Uber: Παγκόσμιο σκάνδαλο διαπλοκής με κορυφαίους πολιτικούς – Πρώτος στη λίστα ο Μακρόν

Εσωτερικά έγγραφα της Uber «καίνε» κορυφαίους πολιτικούς

Παγκόσμιο σκάνδαλο διαπλοκής αποκαλύπτεται από διαρροή χιλιάδων εγγράφων που δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο η εταιρία Uber προσέγγιζε κορυφαίους πολιτικούς, για να μπορέσει να εισέλθει στην αγορά παγκόσμια αλλά και για να αποφύγει τη Δικαιοσύνη. Τα αρχεία που δημοσιοποίησε ο Guardian και κοινοποιήθηκαν στη Διεθνή Κοινοπραξία Ερευνητικών Δημοσιογράφων και σε διάφορους οργανισμούς μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένου του BBC Panorama, καίνε τον Μακρόν αλλά και κορυφαίους πολιτικούς και αξιωματούχους της ΕΕ.

Η «μαφία» των πολέμων

Εξήντα χρόνια από την αποχαιρετιστήρια ομιλία του 34ου προέδρου των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και την περιβόητη αναφορά του στον αυξανόμενο εναγκαλισμό των εταιρειών παραγωγής όπλων του ιδιωτικού τομέα με το Πεντάγωνο, το «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα» συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό να ρυθμίζει τις τύχες αρκετών λαών της υφηλίου και να κερδίζει.

Επενδύοντας στον φόβο, στις συγκρούσεις και στον πόλεμο, η συμμαχία αυτή –προϊόν του Β' Παγκοσμίου Πολέμου– διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την αμυντική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, απομυζώντας πόρους από την οικονομία τόσο της υπερδύναμης όσο και δεκάδων χωρών του πλανήτη. Η δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων, ο αέναος ανταγωνισμός των εξοπλισμών, οι στρατιωτικές συγκρούσεις σημαίνουν γι’ αυτήν πωλήσεις, κέρδη, αποδόσεις. Η ειρήνη, αντίθετα, σημαίνει οικονομικό μαρασμό. Γι’ αυτό και είναι ανεπιθύμητη.

Οι γελωτοποιοί του βασιλιά

Είναι φορές που σκέφτεσαι ότι η υποτιθέμενη ταχύτητα, ελευθερία και διαφάνεια του διαδικτύου (βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου αληθές, αλλά είναι μια άλλη κουβέντα) όπου οι πληροφορίες διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να περισσεύει ούτε ο ελάχιστος αναγκαίος χρόνος αφομοίωσης και σκέψης, είναι μια συνθήκη η οποία θα στερήσει από τον ιστορικό του μέλλοντος μοναδικές μαρτυρίες για τον παρόντα ιστορικό χρόνο. Μπορεί, μεν, να ισχύει πως ό,τι έχει εμφανιστεί στο διαδίκτυο αποθηκεύεται κάπου – ας πούμε σε μία τεράστια δεξαμενή – για πάντα, πλην όμως, εκεί έχουν ή μπορούν να έχουν πρόσβαση μόνο κάτι δεινόσαυροι του διαδικτύου, οι οποίοι στο φαντασιακό του κοινού θνητού έχουν ήδη αποκτήσει διαστάσεις μυθικών προσώπων.

Ποιος αποφασίζει;

Χρειάστηκε να πάει η επιστήμη στην έδρα της πολιτικής, στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής, με πρωτοβουλία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να φανεί ανάγλυφα το μέγεθος της ανευθυνότητας, της αδιαφάνειας και των επικοινωνιακών μεθόδων του «επιτελικού» κράτους.

Πέρα όμως από τις διπλές καταγραφές των Κικίλια και Αρκουμανέα, πέρα από τη διαρκή υποβάθμιση του πολύτιμου δημόσιου συστήματος Yγείας, το θέμα που αναδείχτηκε και ξαναχτυπάει την καμπάνα του κινδύνου είναι η χρήση των ειδικών ως επικοινωνιακού εργαλείου σε κάθε κυβερνητική απόφαση, όσο αναποτελεσματική και αντιφατική και αν αποδεικνύεται στην πράξη.

Οι ευρωπαϊκές χώρες εμβολιάζουν πρώτα ηλικιωμένους, η Ελλάδα αρχηγούς κομμάτων, στρατού και εκκλησίας

Τα πρώτα εμβόλια σε Γερμανία, Γαλλία, Δανία, Σουηδία, Πολωνία, Ισπανία έγιναν σε ηλικιωμένους. Στην Ιταλία μετά από παρέμβαση του Πάπα εμβολιάζονται οι άστεγοι. Στην Ελλάδα πάλι των 100 θανάτων την ημέρα, εμβολιάζονται πρώτοι οι αρχηγοί κομμάτων, στρατού και εκκλησίας.

Στο Βερολίνο το πρώτο εμβόλιο έγινε σε μία κυρία ηλικίας 101 ετών, ενώ ακολούθησαν άλλες δύο κυρίες στο ίδιο γηροκομείο. Σε όλα τα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας προτεραιότητα δίνεται στους ηλικιωμένους, ενώ στο Βερολίνο εμβολιάζεται παράλληλα και το νοσηλευτικό προσωπικό. Το ίδιο συνέβη και στη Γαλλία αλλά και τη Σουηδία. Οι Ευρωπαϊκές χώρες, αξιοποιούν τα πρώτα εμβόλια για να προστατεύσουν τις ευπαθείς ομάδες, κίνηση πρωτίστως ουσιαστική και δευτερευόντως συμβολική.

Γιατί οι Ελληνες δυσκολευόμαστε στην Ιστορία;

Το 2004 πέρασα μερικές καλοκαιρινές μέρες σε μια αίθουσα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, διορθώνοντας γραπτά υποψηφίων για τη Σχολή. Στην ίδια αίθουσα διόρθωνε κι ένας φίλος, εξαιρετικός ιστορικός. Μία από εκείνες τις μέρες, σηκώθηκε νευρικά και μου έδειξε ένα γραπτό. Διάβασα: «Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940...». Γέλασα! Αυτός δεν γελούσε. Δεν επιτρέπεται πτυχιούχος ιστορικού τμήματος (οι υποψήφιοι για την ΕΣΔΔ είναι πτυχιούχοι πανεπιστημίου) να γράφει τέτοια σαχλαμάρα, σχολίασε.

Δανεικά κι αγύριστα

Στο «πόθεν έσχες» των πολιτικών μπορεί να βρει κανείς πολλά για να τον ενοχλήσουν, λ.χ. τη μερική ή και ολική αδιαφάνεια του «πόθεν». Προβλήματα πάντως έχει και ο δημόσιος έλεγχος που ασκείται στην πολιτική συντεχνία για τα οικονομικά της, από τους δημοσιογράφους, αλλά πλέον και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δημοσιογραφία έχει τα μοτίβα της, θεμελιωμένα στην προκατάληψη ή στην πολιτική σκοπιά κάθε Μέσου: θα ψέξουμε σαν πλούσιο τον αντίπαλο, και τους δικούς μας θ’ αφήσουμε να τους ψέξουν οι αντίπαλοι - τόσο απλό.

Η ρητορική της κανονικότητας

Δεν υπάρχει πιο ολισθηρό και μπαμπέσικο πράγμα από τη γλώσσα. Οι φιλόσοφοι το γνωρίζουν καλά. Ακόμη και στην πιο κυριολεκτική τους χρήση, οι λέξεις είναι καθ’ εαυτές μία μεταφορά καθώς δεν υπάρχει ευθεία, οργανική σχέση ανάμεσα στις λέξεις και τα πράγματα.

Από όλες τις λέξεις, οι πλέον απατηλές είναι όσες συνδέονται με την κοινοτοπία και το «αυτονόητο». Τέτοια είναι και η «κανονικότητα» που έχει γίνει ψωμοτύρι την τελευταία περίοδο. Χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται στον δημόσιο πολιτικό λόγο ωσάν να περιγράφει αυτονοήτως κάτι κοινώς συνομολογούμενο.

Μάταιες προσδοκίες μικροαστικών στρωμάτων

Η κατανάλωση, και ειδικότερα η παρασιτική κατανάλωση, αποτελούσε πάντοτε θέλγητρο επίδειξης κοινωνικής ανόδου για κοινωνικά στρώματα που δεν διέθεταν κάτι άλλο να επιδείξουν σαν δείγμα (κοινωνικής) ανόδου στην κοινωνική κλίμακα. Και ενώ σημαντικές μερίδες των μικροαστικών στρωμάτων κατανοούν την πραγματική τους θέση στον κοινωνικό συσχετισμό και αντίστοιχα καταλαβαίνουν πού βρίσκονται στον ταξικό συσχετισμό που ποτέ δεν είναι αμετακίνητος, εφόσον βρίσκεται σε μια διαρκή εξέλιξη, υπάρχουν και άλλες ομάδες τους που προσβλέπουν σχεδόν αποκλειστικά στην επίδειξη της παρασιτικής κατανάλωσης, πράξη που γι' αυτούς τους ίδιους θεμελιώνει ότι «έχουν πλέον ανέβει κοινωνικά».

Πολιτικοί παντός κόμματος

Τα κομματικά στελέχη έχουν κάποια ιδεολογία; Εχουν κάποιες αρχές; Πιστεύουν σε κάποιο Θεό; Και αν αυτό συμβαίνει, πώς εξηγείται αυτό το μεταναστευτικό ρεύμα από την Αριστερά προς τη Δεξιά; (Σπάνια συμβαίνει το αντίθετο. Και αυτό σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.) Βέβαια αυτό επισύρει βαριούς χαρακτηρισμούς από τους πρώην συντρόφους τους. «Προδότες», «αποστάτες», «πουλημένοι». Το τελευταίο ισχύει.

Το παλίμψηστο της κλεπτοκρατίας

Όταν οι πολιτικοί διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, τη δωροδοκία χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς.

«Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»...

Η φράση αυτή του Πιερκαμίλο Νταβίγκο πέρασε αστραπιαία απ’ το μυαλό μου τη νύχτα που είδα στον «αέρα» του ΣΚΑΪ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, χωρίς ίχνος ντροπής, να ζητάει τα ρέστα από τους προστατευόμενους μάρτυρες ("κουκουλοφόρους" τους αποκάλεσε) που είχαν το... θράσος να τον κατηγορήσουν, "κοτζάμ υπουργό", ότι τα έπαιρνε από τη Novartis.

Θα τα παίξουν όλα για όλα

Δεν ξέρουμε αν ο Αλέξης Τσίπρας αναρωτήθηκε ποτέ για τη σφοδρότητα με την οποία τον αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα πρόσωπα του δημοσίου βίου: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εκδότες, οικονομικοί και μιντιακοί παράγοντες. Για κάποιους είναι και περίεργο: ιδεολογικά έπρεπε να τον συμπαθούν, αφού παλαιότερα δήλωναν ΠΑΣΟΚ, «Ρηγάδες» κλπ. Σήμερα γιατί είναι τόσο σκληρά εναντίον του; Ενδιαφέρονται για τη χώρα; Κρίνουν ότι δεν κυβερνάει σωστά;

Τίποτε από αυτά. Για τη χώρα δεν δίνουν μια και οι ιδεολογίες δεν τους αγγίζουν πλέον -αν τους άγγιζαν ποτέ. Ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, με ένα συγκεκριμένο τρόπο: αισθάνονται ότι κινδυνεύουν.