Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα στόμα κλειστό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα στόμα κλειστό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Προδομένος την 5η Ιουλίου

Πάει κάμποσος καιρός που δεν έχω τι να πω. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν μιλάω, απλά οι λέξεις που χρησιμοποιώ στερούνται ουσίας τις περισσότερες φορές. Είναι εκφράσεις κενές, κούφιες, όπως ο αέρας ο κοπανιστός, είναι όπως τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος πέρα, σαν τα χιόνια που έρχονται κι ύστερα από λίγο λιώνουν και χάνονται και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους παρά μόνο κρύες εντυπώσεις. Γι’ αυτό προτιμώ πλέον τη σιωπή, παρά να εκτίθεμαι απέναντι στους άλλους με λόγια μεγάλα και τρανά, κόβω μαχαίρι την κουβέντα ειδικά όταν αυτή πάει σε υποσχέσεις κι όνειρα και βήματα που τάχα θα σχίσουν τον ορίζοντα και θα αλλάξουν την πορεία όλου του κόσμου. Κι οι γύρω μου το ίδιο κάνουν. Ακόμα και στα πιο πολυσύχναστα μέρη, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια κοιταζόμαστε με τις ώρες μεταξύ μας κι έτσι βουβοί προσπαθούμε να μιλήσουμε με τα μάτια. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το καταφέρνουμε, είναι μια μορφή βαθύτερης επικοινωνίας, συχνά πυκνά δακρύζουμε και κάνουμε ότι τάχα μου δεν κλαίμε, άλλοτε πάλι μένουμε έτσι, αποσβολωμένοι, δίχως να ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα, όπως κάνουν εκείνοι οι νεκροί που δεν βρέθηκε ακόμα ένας ζωντανός που θα έρθει και θα τους τα κλείσει. Κι όσο προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτή τη νεκρική σιγή μας, ακόμα αναρωτιόμαστε για το πόσο αλλάξαμε όλοι μας σε λίγους μόλις μήνες, πριν λίγα μόλις απογεύματα, εδώ, στις ίδιες αυτές πλατείες φωνάζαμε με όση είχαμε φωνή στα σπλάχνα μας μέσα και πιανόμασταν αγκαλιά και χορεύαμε μέχρι τα ξημερώματα και νιώθαμε ότι κάθε λέξη που λέγαμε είχε βαρύτητα, τόσο που πιστέψαμε ότι είμαστε εμείς οι ίδιες οι λέξεις, οι τελείες και τα κόμματα, κάθε λέξη είμαστε, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας.