Τελευταίο παράδειγμα, μετά την Πορτογαλία και την Ισπανία, ο πιο
υπάκουος ώς τώρα «μαθητής» των μνημονίων, η Ιρλανδία, όπου ο συνασπισμός
των δύο παραδοσιακών κεντροδεξιών κομμάτων, του Φίνε Γκαέλ και των
Εργατικών, απέτυχε παταγωδώς να συγκεντρώσει τις απαραίτητες έδρες για
να σχηματίσει αυτόνομη κυβέρνηση.
Ο συνασπισμός των... προθύμων, που εφάρμοσε το «σχέδιο σωτηρίας» -διάβαζε:
ασφυκτική λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση με μοναδικό σκοπό τη διάσωση
των μεγάλων τραπεζών- της Ε.Ε., ποντάρισε τα πάντα στην επίκληση της
«σταθερότητας» και τα τρομολαγνικά σενάρια για επικράτηση των «ακραίων»,
αλλά τελικά πέρασε πολύ κάτω από τον πήχη των 80 εδρών που απαιτείται
για την αυτοδυναμία.
Η καταμέτρηση συνεχίζεται βέβαια και πολλές έδρες «παίζονται» ακόμη,
λόγω του ιδιότυπου εκλογικού συστήματος, αλλά όλα δείχνουν ότι το
μνημονιακό «ζευγάρι» δεν θα ξεπεράσει τις 65-68 έδρες.
Οσον αφορά τα ποσοστά, το Φίνε Γκαέλ έχασε πάνω από 10% της εθνικής
ψήφου, πέφτοντας από το 36 στο 26%, ενώ οι Εργατικοί είχαν τη συνήθη
τύχη που επιφυλάσσουν οι ψηφοφόροι στα «κόμματα-δεκανίκια» των
μνημονιακών κυβερνήσεων, υποχωρώντας κάτω από το 8%, από 19% που είχε
πάρει στις εκλογές του το 2011.
Το επίσης κεντροδεξιό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το Φιόνα
Φάιλ, είδε τα ποσοστά του να ενισχύονται από το 17 στο 23%, ενώ το
κεντροαριστερό Σιν Φέιν σημείωσε μεν μεγάλη άνοδο, πήρε το «χάλκινο»
μετάλλιο της κάλπης, αλλά με το 14% που εξασφάλισε παραμένει πολύ μακριά
από κάθε δυνατότητα σχηματισμού «αριστερής» κυβέρνησης.
Επίσης, μεγάλη άνοδο σημείωσαν τα ποσοστά των διάφορων μικρών
κομμάτων, ενώ πολυάριθμοι είναι και οι ανεξάρτητοι βουλευτές που θα
μπουν στη νέα Βουλή, χάρη στο αναλογικό σύστημα και τον γενικότερο
κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού, που θυμίζει έντονα την Ισπανία.
Συγκεκριμένα, οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι, τα μικρά κόμματα -όπως οι
Πράσινοι, οι Σοσιαλδημοκράτες κ.ά.- και τα νεόκοπα κινήματα πολιτών κατά
της λιτότητας συγκεντρώνουν συνολικά έως και το 28% της εθνικής ψήφου,
διπλασιάζοντας τα ποσοστά τους σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές του
2011.
Τι μέλλει γενέσθαι; Οπως φαίνεται και από τις πρώτες
μετεκλογικές δηλώσεις, το παραδοσιακό μίσος ανάμεσα στο Φίνε Γκαέλ και
το Φιόνα Φάιλ αναμένεται να εμποδίσει κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενός
«Μεγάλου Συνασπισμού», όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ισπανία με το
Λαϊκό Κόμμα και τους Σοσιαλιστές.
Εξίσου απίθανη μοιάζει και μια κυβέρνηση με κορμό τον συνασπισμό Φίνε
Γκαέλ και Εργατικών και προσθήκες μικρότερων κομμάτων και ανεξάρτητων,
παρά το έντονο «παζάρι» που έχει ήδη αρχίσει με τους «μικρούς».
Αλλωστε όλες σχεδόν οι ανταποκρίσεις από το Δουβλίνο και τις άλλες
μεγάλες πόλεις του Εϊρε περιγράφουν με έμφαση τις εκδηλώσεις οργής των
ψηφοφόρων στα διάφορα εκλογικά τμήματα: οι νεαροί, ιδίως, Ιρλανδοί δεν
κρύβουν την αγανάκτησή τους ενάντια στα παλιά κόμματα για τις επιπτώσεις
της λιτότητας στην καθημερινή ζωή και τους μισθούς και για τους νέους
φόρους, ιδίως αυτούς στο νερό.
Η πλειοψηφία των Ιρλανδών εκτιμά ότι η περίφημη οικονομική ανάκαμψη
που άρχισε το 2013 υπάρχει μόνο στα χαρτιά, αφού ναι μεν το ΑΕΠ
εμφανίζεται να αυξάνεται αλματωδώς (+7% τους πρώτους εννέα μήνες του
2015!) και το επίσημο ποσοστό ανεργίας υποχώρησε στο 9,5%, αλλά στην
πραγματικότητα ο αριθμός των οικογενειών που ζουν κάτω από το όριο της
φτώχειας έχει αυξηθεί δραματικά.
Ο μεγάλος χαμένος της βραδιάς, ο «Ιρλανδός Σαμαράς» Εντα Κένι,
αναγκάστηκε αργά το βράδυ του Σαββάτου να παραδεχτεί την ήττα της
απερχόμενης κυβερνητικής συμμαχίας: «Ξεκάθαρα το Φίνε Γκαέλ και οι Εργατικοί δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην εξουσία», είπε ο ηγέτης του Φίνε Γκαέλ.
Ο εξ απορρήτων του και «επιτελάρχης» του κόμματος, Μαρκ Μορτέλ,
συμπλήρωσε πως η Ιρλανδία βιώνει έναν «μαζικό κατακερματισμό του
πολιτικού συστήματος», που θα οδηγήσει σε «μακρύ διάστημα
αβεβαιότητας».
Τα κόμματα έχουν τώρα προθεσμία μέχρι τις 12 Μαρτίου να συμφωνήσουν
στον σχηματισμό κυβέρνησης, αλλιώς οι κάλπες θα ξαναστηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου