Όταν η αδικία είναι «προαπαιτούμενο» για τα επόμενα

Συνηθίζουμε τις περισσότερες φορές να ακολουθούμε την πεπατημένη, κινούμενοι στα πεδία της κοινής λογικής. Την αδικία κανένας δεν τη θέλει. Ή -για να το πούμε πιο εύσχημα- δύσκολα να την υπερασπιστεί κάποιος στη δημόσια σφαίρα. Η σχέση μας με την αδικία, όμως, έχει κατηγοριοποιήσεις. Φιλτράρεται πάντα, είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα...

Μόνο η αλληλεγγύη μπορεί να κερδίσει την αδικία

Φυσικά και φταίει η μυωπία μας, που καταφέρνουμε να ξεχωρίζουμε, χωρίς να γνωρίζουμε, τους ανθρώπους σε χρήσιμους και άχρηστους, σε καλούς και κακούς. Ωστόσο, αν το καλοσκεφτούμε,  θα καταλήξουμε ότι δεν υπάρχει μέσα μας τίποτε πιο πρωτόγονο, δυνατότερο και πιο ακατανόητο από το ένστικτο.

Παιδική Φτώχεια: Η Αδικία που Πληγώνει

Τι παράδοξο; Την ίδια ώρα που δίνονται αναδρομικές παροχές μόνο σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών που παρουσιάζουν εκλογικό ή άλλο πολιτικό ενδιαφέρον για τα κομματικά επιτελεία, ένα στα τρία ελληνόπουλα απειλείται με φτώχεια. Η πραγματικότητα καραδοκεί και αμείλικτη σημαδεύει τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 28,8% και είναι υψηλότερος κατά 5,7 ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού. Ο κίνδυνος φτώχειας των μονογονεϊκών νοικοκυριών με, τουλάχιστον, ένα εξαρτώμενο παιδί ανέρχεται σε 37,2%, ενώ ο αντίστοιχος δείκτης για τα νοικοκυριά με δύο γονείς και ένα εξαρτώμενο παιδί ανέρχεται σε 20,2% (βλ. Έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών έτους 2013, ΕΛ.ΣΤΑΤ.). Και όμως, το πολιτικό σύστημα αγνοεί την πραγματικότητα αυτή επιδεικτικά.