Το ελληνικό δημόσιο ιδιωτικοποίησε τις τράπεζες με ζημιά – σοκ 40 δισ. αλλά να μην το λέμε και χαλάμε το αφήγημα... της «επιτυχίας»

Η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών επέφερε ζημία 40 δισεκ. ευρώ ζημία σοκ… μια ζημιά που θα γραφεί στο βιβλίο Γκίνες… για την αποτυχία…
Η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών τραπεζών μπορεί τυπικά να χωριστεί σε δύο φάσεις…

Ψάχνει διαχωριστικές γραμμές ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Σε ανοικοδόμηση του αφηγήματός της, με τρόπο που να αναδεικνύει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σαν τον μόνο γνήσιο εκφραστή των πολιτικών που υποδεικνύουν τα μνημόνια ως διέξοδο της χώρας από την κρίση, επιχειρεί ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.

Πρόκειται για μια επικοινωνιακή, στο βάθος της, προσπάθεια, η οποία αναζητεί… δείγματα αντιπαράθεσης, η οποία κατά κανόνα εξελίσσεται σε αποτυχημένα πυροτεχνήματα, καθώς τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, βαδίζουν στον μόνο επιτρεπτό από τους δανειστές δρόμο.

Παρ’ όλα αυτά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να βρει – κι αν δεν υπάρχουν, να δημιουργήσει – διαφορές ως προς την πολιτική του πρόταση από την κυβέρνηση. Επίσης, ο πρόεδρος της Ν.Δ. είναι υποχρεωμένος, όπως αποδεικνύεται και από την υπόθεση της αντιπαράθεσης που προκάλεσε ο ανιστόρητος συσχετισμός ναζισμού – κομμουνισμού, να προσπαθεί σκληρά προκειμένου να αποφύγει τον πολιτικό αυτοτραυματισμό, προς τον οποίο έχουν ροπή στελέχη του κόμματός του, αλλά και αυτός ο ίδιος…

Τι θέλει ο κ. Σόιμπλε;

Πολλοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν τι στα κομμάτια θέλει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Γιατί λέει «όχι» συνεχώς σε πράγματα που φαίνονται λογικά και στους πιο συστημικούς Ευρωπαίους; Ποιος ο λόγος που ωθεί την Ελλάδα προς την ασφυξία και το Grexit; Και πώς, παρά τον αρνητισμό του, που τον καθιστά αντιπαθητικό παντού, η δημοφιλία του στην Ομοσπονδιακή Γερμανία παραμένει υψηλή;

Κάποιοι θα ρωτήσουν: Τι μας ενδιαφέρει; Είναι ένας πολιτικός στη δύση της καριέρας του. Ας κοιτάξουμε εμείς τα δικά μας κι έχει ο θεός. Σφάλλουν. Το θέμα δεν είναι ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος πράγματι μπορεί από στιγμή σε στιγμή να αποτραβηχτεί. Το θέμα είναι η δομή της ευρωζώνης και οι εξελίξεις στην Ε.Ε. γενικότερα.

Ο κ. Σόιμπλε -μας αρέσει ή όχι- έχει οικοδομήσει ένα αφήγημα εντός της Γερμανίας, αλλά και άλλων χωρών (ιδίως της Ολλανδίας, της Φινλανδίας, της Σλοβακίας, της Αυστρίας κ.λπ.) το οποίο ενισχύεται από τις εξελίξεις καθημερινά (όσο και να αποδομείται η Ευρώπη) και το οποίο θα παραμείνει κυρίαρχο και μετά τον κ. Σόιμπλε.

Το αφήγημα του Τσίπρα ακυρώνει τα σχέδια του Κυριάκου. Ίσως και τον ίδιο…

Τελευταίες ημέρες του Ιουλίου με πυκνή παρουσία  επι σκηνής των δύο μονομάχων της  εγχώριας πολιτικής. Ο Αλέξης Τσίπρας  και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναμετρήθηκαν με παράλληλες δημόσιες εμφανίσεις.

Ο Πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα του στο αναπτυξιακό συνέδριο της Λαμίας και στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του. Ο πρόεδρος της ΝΔ μίλησε σε πόλεις του Βορρά και έδωσε συνέντευξη σε φιλικό  ραδιόφωνο. Η συγκριτική αξιολόγηση  οδηγεί τους πολιτικούς παρατηρητές σε κάποια συμπεράσματα:

Το πρώτο είναι ότι από τη  ρητορική, τη θεματολογία και το στυλ του  Κυριάκου Μητσοτάκη προκύπτει, όλο και πιο έντονα, ότι έχει «αποσυρθεί» από το πεδίο της  πραγματικής πολιτικής και της οικονομίας. Λειτουργεί συμπληρωματικά με κάποια μέσα ενημέρωσης και με  βάση παραπολιτικά υλικά. Χωρίς να είναι σαφές ποιος επιβάλλει στον άλλον αυτή την πρακτική.

Παλαιότερα τα κόμματα και οι πολιτικοί αναδείκνυαν ένα θέμα και τα φιλικά τους ΜΜΕ έσπευδαν να το στηρίξουν. Στην περίπτωση της ΝΔ υπάρχουν διαρκή επεισόδια που τεκμηριώνουν  την άποψη ότι ακολουθεί τα ΜΜΕ τους. Αντί να «δίνει γραμμή» αναπαράγει τη θεματολογία  τους-  ακόμη και όταν αφορά εμφανώς τα συμφέροντά τους. 

Πόσο κόστισα;

Μετά τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησής μας, αμέσως μετά το δημοψήφισμα, το «αφήγημα των νικητών» (που συμπεριελήφθη μάλιστα στο αγγλικό κείμενο του 3ου Μνημονίου) έχει ως εξής: Στα τέλη του 2014 η ελληνική οικονομία ανέκαμπτε. Αν ο λαός δεν «έσφαλλε» εκλέγοντάς μας, η ανάκαμψη θα συνεχιζόταν και το Μνημόνιο σύντομα θα αποτελούσε παρελθόν. Ομως η διαπραγματευτική στάση που κράτησε η κυβέρνηση Τσίπρα απέναντι στους δανειστές, με πρωταγωνιστή τον υπογράφοντα, βούλιαξε την οικονομία ξανά στην ύφεση και εξανέμισε το μικρό πρωτογενές πλεόνασμα που με τόσο κόπο είχε δημιουργήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. «Ευτυχώς», την ύστατη στιγμή ο πρωθυπουργός έκανε πίσω, αντικατέστησε τον υπουργό Οικονομικών που κόστισε στη χώρα από 20 μέχρι και 90 δισ., και έσωσε την παρτίδα, ίσως και την πατρίδα.