Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κλάμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κλάμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δε γελάνε πάντα

Τα κορίτσια στον πλανήτη μου ζουν, και κυρίως πεθαίνουν, κάπως διαφορετικά από ό,τι θα έπρεπε. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου, τα λένε Ελένη κι Αγγελική. Καν τα ονόματά τους δε διαλέγουν. Μεγαλώνουν και τα φέρουν ως υπενθύμιση κάποιας Ελένης και κάποιας Αγγελικής που πέρασαν νωρίτερα και σίγουρα, λιγότερο ή περισσότερο, έζησαν με φόβους και λόγους όμοιους που κι εκείνες δεν τις άφηναν να γελάνε πάντα.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Η επιστροφή στο σχολείο είναι μεγάλο μανίκι

Για το παιδί, την μάνα και, περισσότερο από όλους, τον τίμιο, φιλότιμο -και, ας μην κρυβόμαστε, ολίγον εγωιστή- μπαμπά.
Ρε μάνα, έτσι ήμουν και εγώ πιτσιρικάς; Αν ναι, σου ζητώ μεταχρονολογημένα συγνώμη'. Αυτό γύρισα και είπα απελπισμένος στην μητέρα μου, στην οποία σπάνια λέω καλό λόγο, έχοντας υποστεί πέντε εβδομάδες πρωινών βασανιστηρίων.
Κλάμα. Απέραντο κλάμα. Και γκρίνια. Απύθμενη γκρίνια. Και συζητήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις -με την 5χρονη κόρη μου- για το ποιος είναι ο λόγος που πηγαίνει σχολείο. Για το γιατί πρέπει να κάνει καθημερινά κάτι που δεν της αρέσει. Για το λόγο που φύγαμε από το εξοχικό και σταμάτησαν οι διακοπές της.