Έννομη Τάξη και ΜΜΕ

Είναι γενική η αδυναμία των περισσότερων να νιώσουν θέληση και βούληση ώστε να τοποθετήσουν τους εαυτούς τους σε ρόλο ρυθμιστή της ζωής τους. Ο περισσότερος κόσμος, αυτό το ασχημάτιστο πλήθος που είναι ανίκανο να δώσει μορφή στην μοίρα του, βρίσκεται σε μια κατάσταση παθητικού φόβου. Ενός φόβου που περιορίζει τις προσδοκίες στο να κατορθώνει κανείς την ενστικτώδη και χυδαία επιβίωση. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξω πως κάθε μέρα γεννιούνται καινούργιοι φόβοι σε τέτοιο βαθμό που σε λίγο το μόνο που θα νοιάζει τους ανθρώπους θα είναι να καταφέρουν να φτάσουν στην επόμενη μέρα.

Στην επόμενη μέρα, όμως, εξακολουθούν να ζουν οι άμεσες αόρατες απειλές μιας υγειονομικής κρίσης και μιας επερχόμενης οικονομικής κρίσης, χωρίς να υπάρχει ορίζοντας ορατός παρά μονάχα ο έσχατος εξαναγκασμός.

Γιατί τα κόμματα και το σύστημα φοβούνται την «καθαρή» έξοδο

Ίσως, το μοναδικό πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να βρουν σημείο σύγκλισης τα πολιτικά κόμματα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα επιχειρηματικά λόμπι της χώρας, είναι η 20η Αυγούστου 2018, όταν δηλαδή ολοκληρώνεται ημερολογιακά η διαδικασία κατοχής της Ελλάδας από τους διεθνείς δανειστές της.

Η απελευθέρωση από τον ασφυκτικό ζυγό των μνημονίων και η αυτοδύναμη έξοδος στις αγορές, θα έπρεπε να αποτελεί το ζητούμενο, το επιδιωκόμενο και το ευκταίο για όλους, συνενώνοντας τους πάντες εντός της χώρας σε αυτό τον στρατηγικό στόχο.

Το τσίρκο του Τσάρλι Τσάπλιν αλλιώς

Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα όνειρο που με επισκέφτηκε πριν κάποιο καιρό. Ζούσα λέει σε μιαν έρημη πόλη η οποία αποτελούνταν από μεγάλα σπίτια χωρίς ίχνος ζωής, έμοιαζε με πόλη φάντασμα. Οι δρόμοι ήταν καλυμμένοι με χώμα και το τοπίο ήταν γκριζοκαφέ λόγω της σκόνης που αιωρούνταν στον αέρα και έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Αναμφισβήτητα με παρέπεμπε σε γουέστερν τώρα που το καλοσκέφτομαι.

«Μη φοβάσαι που φοβάσαι…»

Και μετά τι; Είναι ανθρώπινο να θέτουμε τέτοιες ερωτήσεις, γεννημένες από το δυσάρεστο κλίμα.

Είμαστε έτοιμοι να θέσουμε τα μεγάλα ερωτήματα με μια σκιά κινδυνολογίας.

Δεν είναι εκείνο το φάντασμα που έλεγε ο Μαρξ ότι πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Οχι.

Η κίνησή μας, να βρούμε τις βαθύτερες αιτίες και τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, μοιάζει να είναι πιο αμφίθυμη.

Μήπως η θεωρία της καταστροφής μάς δελεάζει ασυναίσθητα; Ενα αρνητικό κλίμα που φέρει το στοιχείο μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας;

Ευρωκυνόδοντας και ισλαμοφοβία

Στον ‘κυνόδοντα’ του Λάνθιμου όπως και στην Ελλάδα του 2016, τα πάντα ισορροπούν στο χείλος της παραφροσύνης και του σουρεαλισμού:
Παρακολουθούμε εγκλωβισμένα παιδιά μέσα στα όρια του σπιτιού, αποκομμένα από τον έξω κόσμο,
υποχρεωμένα να δέχονται οδηγίες και γνώσεις από τον σοφό πατέρα της οικογενειας.
Οποιαδήποτε «επικίνδυνη» λέξη μπορούσε να προκαλέσει αναστάτωση στα παιδιά
-συνειδητοποίηση της πραγματικότητας δηλαδή-
βαφτιζόταν ως κάτι άλλο και περιθωριοποιούταν·

Έτσι η ‘θάλασσα’ είναι πολυθρόνα, η ‘εκδρομή’ είναι δομικό υλικό και το ‘αιδοίο’, λάμπα.

Ποιοί (πρέπει να) φοβούνται τη χρεοκοπία της Ελλάδας;

Ποιοί και πόσα κινδυνεύουν να χάσουν, εάν η Ελλάδα οδηγηθεί τελικώς σε χρεοκοπία απέναντι στο ΔΝΤ (κάτι που απαιτεί πολλά στάδια έως ότου συμβεί) ή και αν ακόμη οδηγηθεί εκτός ευρωζώνης; Το ερώτημα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, γιατί η απάντηση σ΄αυτό, μπορεί εν πολλοίς να κρίνει και την έκβαση της αντιπαράθεσης με τους πιστωτές.

Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει σε ρεπορτάζ της, η βρετανική εφημερίδα Guardian, στο τέλος του 2014 οι τρεις βασικοί πιστωτές της Ελλάδας βαρύνονταν με περισσότερο από το 75% του ελληνικού χρέους-κυρίως χώρες της ευρωζώνης. Οι χώρες αυτές είναι άμεσα εκτεθειμένες στον κίνδυνο στάσης πληρωμών από την Ελλάδα, λόγω διμερών δανείων και λόγω των χρημάτων που έχουν διαθέσει στο EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Η έκθεση αυτή φθάνει τα 195 δισεκατομμύρια ευρώ και αντιπροσωπεύει το 61,5% του ελληνικού χρέους.

Οι 100.000 φόβοι του Αντώνη Σαμαρά

Με μια πρωτοφανή σε σύλληψη και μέγεθος επιχείρηση, η κυβέρνηση προσπαθεί να φιμώσει 100.000 νέους ψηφοφόρους. Το σώμα της ΙΘ Συνόδου της Βουλής των Εφήβων απέστειλε ανοικτή επιστολή στα υπουργεία Εσωτερικών και Παιδείας διαμαρτυρόμενο για την στέρηση των εκλογικών δικαιωμάτων των πολιτών που είναι γεννημένοι το 1997: «μέχρι την ημέρα των μεσολαβούν 15 εργάσιμες ημέρες. Είναι, λοιπόν, ακατανόητη η αδυναμία των κρατικών υπηρεσιών να διεκπεραιώσουν την καταγραφή των νέων ψηφοφόρων στους σχετικούς καταλόγους».